Sue Weeding, mede-oprichter van een opvangcentrum voor paarden in Spanje, heeft het keer op keer gezien: het licht is volledig verdwenen uit de ogen van paarden die zijn verwaarloosd of mishandeld, schrijft thedodo
Dit was de zaak met een van de laatste reddingsacties die aankomen bij Easy Horse Care Rescue Center (EHCRC) in Alicante.
“Toen ze binnenkwam, was ze als een huis met de gordijnen voor alle ramen dicht”, vertelde Weeding aan The Dodo. “Het is zo met zoveel geredde paarden: er is niets, ze geven niets weg, ze geven geen oogcontact. Ze zullen niets over zichzelf onthullen.”
Nu genaamd Tamarisk, kwam de merrie vorige maand binnen met een ander jonger paard nadat de politie ze in beslag had genomen van een eigenaar die ze eigenlijk aan het uithongeren was. Tamarisk was er zo slecht aan toe dat reddingswerkers schatten dat ze ongeveer 20 jaar oud was. Toen kwamen ze erachter dat ze pas 9 was.
“Toen ze werd gered, was ze in zo'n zwakke toestand dat ze had kunnen sterven”, zei Weeding. “Het was heel spannend.”
Tamarisk kon niet eens gaan liggen in haar nieuwe stal — redders waren bezorgd dat als ze het zou proberen tot, haar heupbotten kunnen haar huid doorboren. Ze zat ook onder de littekens en vertoonde de fysieke achteruitgang van een merrie die haar hele leven voor de fokkerij is gebruikt.
“Ze was ernstig uitgedroogd, ernstig ondervoed”, zei Weeding. 'Ze was helemaal in de grond geslagen. Ze heeft overal littekens. God weet wat ze heeft moeten doen. We hebben nog nooit een jong paard zo kapot gezien.”
Dat Tamarisk niemand in de ogen zou kijken, was bijzonder zorgwekkend, aangezien een van de manieren waarop ze zo hard nodig had om te herstellen emotioneel was.
Hier kwamen weer geduld en tijd om de hoek kijken. Wieden is gewend om maanden en maanden te wachten tot paarden haar eindelijk vertrouwen. Ze stond alleen maar naast Tamarisk en streelde haar haar, dat wit was geworden langs de plekken waar ze littekens had.
Al snel ontspande het uitgehongerde paard zich een beetje. Ze begon zelfs weer te eten – en ze weigerde te stoppen.
“Nu kunnen we echt echt eten in haar krijgen”, zei Weeding. 'Ze eet en we geven haar zoveel als ze op kan. En ze stopt gewoon niet met eten. Het is zo hartverwarmend om ze zo terug te zien komen.”
Toen gebeurde er iets heel moois: Tamarisk begon haar hoofd voldoende op te tillen om naar de vrouw die haar in het oog had gered.
“Ze heeft nu heldere ogen, haar oren zijn omhoog, ze is alert”, zei Weeding. “Het is alsof de sluier wordt opgelicht en ze echt naar dingen kijkt … Ik krijg een beetje oogcontact.”
Weeding besloot de merrie Tamarisk te noemen, wat een bijzonder persoonlijke naam is voor Weeding.
“Haar gezicht doet me denken aan Tamarisk, een paard dat ik jaren geleden in Engeland had,” zei Weeding. “Als je deze dieren een naam geeft, haast je je er niet in; je ligt daar 's nachts min of meer te denken: 'Moeten we haar zo noemen, moeten we haar zo noemen?' Vaker wel dan niet, is het wanneer je echt bij ze bent, iets met ze doet, dat de naam plotseling in je opkomt en je precies weet hoe je haar gaat noemen. “
Onkruid wieden had verwacht dat het veel langer zou duren voordat Tamarisk zou opfleuren. Ze is blij dat ze na een paar weken zoveel vooruitgang heeft geboekt. “Ik vermoed dat ze zich altijd zorgen zal maken over nieuwe mensen,” zei ze, “maar voor mij is het mooiste dat de gordijnen open zijn en je hun ogen weer tot leven ziet komen.”
De mensen van EHCRC heeft meer dan 100 mishandelde en verwaarloosde paarden en ezels uit heel Spanje gered – en ze werken al jaren samen met de politie om wetshandhavers te helpen begrijpen hoe ze dierenmishandeling kunnen opsporen en levens kunnen redden zoals die van Tamarisk.
“ Je kunt zoveel aflezen aan het gedrag van een paard, hoe ze naar je kijken en hoe ze zich om je heen gedragen,” voegde Weeding eraan toe. “Ze verdient zo alles wat we haar gaan geven.”
Bron: thedodo.com
